Rozdział 14

 - Powiedz coś... - odezwałam się po kilkunastu sekundach ciszy, lecz zamiast odezwać się, po prostu mocno mnie przytulił. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech.
  - Lepiej żeby twój ojciec nie pokazywał mi się na oczy – usłyszałam cichy głos chłopaka. - Bo teraz, gdyby się tu pojawił, dostałby nieźle po mordzie. Ten Felix tak samo, kto to w ogóle jest?
  - Diler – odpowiedziałam cicho. - Siva chciał zgłosić, to na policję, ale uciekłam.
  - Dlaczego mi o niczym nie powiedział?
  - Poprosiłam go o to. Nathana również – westchnęłam. - Jesteś na mnie zły? - popatrzyłam na jego twarz, która była cała napięta, a oczy wpatrzone ostro w ścianę.
  - Nie. Jestem zły na ludzi, którzy wyrządzili ci tyle krzywdy.
  - Nikomu wcześniej o tym nie mówiłam, więc jesteś pierwszy... - chłopak popatrzył ponownie na mnie. - Znam cię niebyt dobrze, ale wiem, że mogę ci zaufać... Czuję się bezpieczna – powiedziałam szczerze.
  - Nie pozwolę, aby ktoś więcej cię skrzywdził, obiecuję – ujął moją dłoń i pocałował ją. - Dni, w których cię nie było, były najgorszymi dniami w moim życiu...
  - Jay musisz zejść na dół! – nagle do pokoju wparował Max i przerwał naszą rozmowę. - Przepraszam, że wam przeszkadzam, ale...
  - Co jest? - spytał chłopak.
  - Lepiej sam zobacz.
  Wstaliśmy i ramię w ramię zeszliśmy na dół. Ciekawa byłam, co takie się stało. Miałam nadzieję, że nic złego, chociaż sądząc po minie Maxa, wszystko było możliwe. Muzyka grała, ale w tłumie bawiących się osób, nie zauważyłam żadnego chłopaka z zespołu, ani Vicki i Emmy.
  Przecisnęliśmy się przez tłum i przeszliśmy do pokoju, który znajdował się obok kuchni. Dopiero tam znaleźliśmy dziewczyny i resztę zespołu oraz jedną, nieznaną mi dziewczynę. Była wysoka, miała czarne, długie włosy i kocie koczy. Miała na sobie czarną, cekinową, krótką sukienkę, a do tego wysokie szpilki. Chłopaki na pewno ją znali, bo każdy miał minę jakby zobaczył ducha. Emma i Vicki, widząc mnie i Jaya obok siebie, uśmiechnęły się ciepło, a ja odwzajemniłam uśmiech.
  - Co ty tutaj robisz? - zapytał chłodno Jay.
  - Przyszłam cię zobaczyć – odpowiedziała czarnowłosa i chciała podejść, ale chłopak pokazał jej, żeby się nie zbliżała.
  - Mówiłem ci, żebyś dała mi spokój – jego głos dalej brzmiał chłodnie.
  - Oj, daj spokój – zaśmiała się i podeszła bliżej, na co chłopak cofnął się kilka kroków. - Zapomnijmy o tym, co było.
  - Kto to jest? - zapytała cicho Emma Nathana, ale ten tylko złapał ją za rękę.
  Właśnie, kto to jest?, pomyślałam.
  - Ja już dawno zapomniałem. O tobie, szczególnie. Zobaczyłaś mnie, a teraz wyjdź – powiedział, lecz dziewczyna dalej stała na swoim miejscu i patrzyła na zdenerwowanego Jaya.
  - Najwidoczniej ogłuchła przez ten czas – wtrącił Max.
  - Maxiu, bądź tak miły i się zamknij – powiedziała słodkim głosikiem tamta.
  - Mówiłem ci już kiedyś, żebyś tak do mnie nie mówiła.
  - Mówić, to ty sobie możesz – odwróciła wzrok od chłopaka i spojrzała na Jaya.
  - Wyjdź – powiedział ostrzejszym tonem, lecz dziewczyna dalej stała na swoim miejscu.
  - Powiedz swoim kolegom i koleżankom, – zlustrowała mnie zimnym i pełnym pogardy spojrzeniem. - żeby się ulotnili. Porozmawiamy, a później grzecznie wyjdę.
  - Chłopaki...? - popatrzył na nich i zaczęli opuszczać pomieszczenie, a za nimi Emma i Vicki. Jay podszedł do mnie. - Wszystko ci wyjaśnię – powiedział patrząc mi w oczy. Kiwnęłam tylko głową i wyszłam za dziewczynami.
  Nie rozumiałam o co chodzi. Szłam za chłopakami i blondynkami, aż na górę do pokoju Sivy. Na dole impreza trwała w najlepsze. Dziewczyny razem z Nathanem, Sivą i Maxem usiedli na łóżku, a ja z Tomem staliśmy.

  - Przysięgam, że ją kiedyś rozszarpię – odezwał się zdenerwowany Max.
  - Z chęcią ci pomogę – poparł go Nathan.
  - Kto to w ogóle jest? - zapytała Emma.
  - Eva... Była dziewczyna Jaya – oznajmił Siva.
  - A do tego straszna jędza – dopowiedział Tom.
  - To metr osiemdziesiąt czystego zła – dodał łysy chłopak.
  - I ma fioła na punkcie Jaya – zauważył Nathan.
  - Liz, czemu nic nie mówisz? - spytała Vicki, widząc mnie stojącą pod ścianą i zamyśloną.
  - A co mam powiedzieć? - spytałam patrząc na nią.
  - Ja ją kiedyś zabiję! - do pokoju wpadł rozzłoszczony Jay, który o mało mnie nie przewrócił – Przepraszam – powiedział już ciszej.
  - Co ci powiedziała? - zapytał Siva.
  - Po długich przemyśleniach stwierdziła, że marnuję się u was oraz, że powinienem rozpocząć karierę solową i może zostać moim menadżerem. I oczywiście, mogę łaskawie do niej wrócić.
  Na jego słowa Nathan razem z Maxem wybuchnęli śmiechem.
  - Ona menedżerem? - zdziwił się Tom i po chwili również wybuchnął śmiechem.
  - Jak ona nawet nie potrafi wycieczki do innego miasta zorganizować, a co dopiero trasy koncertowej.
  - To nie wszystko – wtrącił niebieskooki; chłopaki przestali już rechotać.
  - Co jeszcze wymyśliła? - spytał Siva.
  - Vicki? - spytał niepewnie Jay, a wszystkie oczy zwróciły się w jej kierunku.
  - Tak?
  - Miałaś kontakty z narkotykami, prawda?
  - Znaczy... - dziewczyna nie mogła wydusić z siebie słowa.
  - Jej brat był narkomanem – dokończył Siva.
  - I ja też – odezwałam się; nie było powodu, aby dłużej to ukrywać. Obserwowałam reakcje chłopaków i Emmy. Dziewczyna wpatrywała się we mnie niedowierzającym wzrokiem, Nathan to samo, a Max razem z Tomem spojrzeli po sobie, później na Jaya i w końcu na mnie. - Zaznaczam: byłam – ostatnie słowo powiedziałam głośniej i wyraźniej.
  - Ale, co w związku z tym? - zapytała Vicki.
  - Zaszantażowała, że jeżeli nie zgodzę się na jej układ, w prasie ukarze artykuł, a tu jest jego część – wyciągnął z kieszeni spodni kartkę, którą po chwili rozłożył i podał starszej blondynce.
  Dziewczyna szybko przebiegła wzrokiem po tekście i wyszeptała:
  - Czy zniszczy ich karierę? I jeszcze to zdjęcie...
  - Pokaż to – rozzłościł się Siva i wyrwał kartkę dziewczynie. - „Siva Kaneswaran, członek zespołu The Wanted, niedawno zaczął spotykać się z pewną piękną blondynką. Jest nią Vicki Wright. Brata tej dziewczyny przedawkował kokainę, więc wszystko możliwe, że i ona jest narkomanką. Czy to może zniszczyć dobrze zapowiadającą się karierę pięciu zdolnych chłopaków z zespołu The Wanted?”
  - Pokaż to! - wyrwałam kartkę Sivie i przebiegłam wzrokiem po tekście, a później zobaczyłam zdjęcie martwego Alexa. - Złapałam się za głowę. Chłopaki byli nieźle zdenerwowani i sądząc po minie Toma, z chęcią by coś rozszarpał. - Skąd ona to ma?! - miałam ochotę rozedrzeć ją na kawałki.  - Co za świnia! Jak można wypisywać takie coś?! Ona serce nie ma?!
  - Zaraz ją chyba zabiję! - wykrzyknął rozzłoszczony Siva i przytulił szlochającą Vicki.
  - Jay, teraz to ona już kompletnie przesadziła – odezwał się, równie rozzłoszczony Max.
  - Wiem! - wydarł się na Bogu ducha winnego chłopaka.
  - Nie krzycz! - ryknęłam na niego, a chłopaki spojrzeli na mnie – Ważne teraz jest, to co robimy?
  - Nie mam pojęcia...
  - Na pewno nie odejdziesz z zespołu – powiedział stanowczo Max. - Nath, przepraszam, ale trzeba zakończyć imprezę...
  - Się robi - Chłopak wyszedł razem z Emmą, a ja wbiłam wzrok w podłogę. Wiedziałam, że gdyby ta cała Eva pojawiła się tutaj teraz, nie obeszłoby się bez bójki. Nawet słowa by z siebie wydusić nie mogła. Nikt nie będzie krzywdził moich przyjaciół, a już na pewno nie Vicki!
  - Przepraszam was chłopaki – powiedziała cicho Vicki.
  - To nie twoja wina – odpowiedział Tom, a muzyka na dole ucichła.
  - Niech szlag trafi cała tę Evę – zaklął Siva. - Wszystko potrafi tylko spieprzyć.
  - Nie da się ukryć – westchnął Jay. - Obiecałem, że ci wszystko wyjaśnię, - podszedł do mnie i popatrzył w oczy. - Tak zrobię, ale dziewczynom i chłopakom też należą się wyjaśnienia.
  - Przecież my o wszystkim wiemy... - zaczął Tom.
  - Właśnie, że nie – Jay popatrzył na chłopaków. - Zejdźmy na dół, to wszystkiego się dowiecie.
  Chwycił mnie za rękę i wszyscy razem zeszliśmy na dół, gdzie nie było już żadnych ludzi. Najwidoczniej nie tylko ja miałam nieciekawą przeszłość...
  - Nathan! Emma! - zakochani wyszli z kuchni.
  Wszyscy chłopacy, oprócz Jaya oraz Vicki i Emma usiadły.
  - Liz, usiądź... - poprosił niebieskooki.
  - Postoję – powiedziałam tylko i wbiłam w niego wzrok. Co to w ogóle ma być? Miałam nadzieję, że chłopak zaraz nam wszystko wyjaśni...