Rozdział 2

 Ktoś mocno mną potrząsnął. Szybko otwarłam przerażone oczy i pierwsze co zobaczyłam to niebieskie tęczówki oraz kręcone brązowe włosy.

  - Żyjesz? - zapytał męski głos.

  - Jakby cię to obchodziło – warknęłam na chłopaka, ale usiadł obok mnie i wyciągnął paczkę fajek. A to całkiem zmieniło postać rzeczy, gdyż strasznie chciało mi się palić. Poczęstował mnie i sam również zapalił.

  - Jestem Jay – wyciągnął rękę.

  - Elizabeth – uścisnęłam jego dłoń.

  - Ciężki dzień? - spytał.

  - Ciężkie życie – westchnęłam.

  - Ej, Jay! - usłyszeliśmy głos młodego chłopaka, który w mgnieniu oka pojawił się przy nas. - Widzę, że znalazłeś towarzystwo – powiedział chłopak , który był gdzieś w moim wieku. Miał jakieś metr osiemdziesiąt wzrostu i brązowe włosy, z których grzywka opadała na jego czoło.

  - Nathan to jest Elizabeth. Elizabeth to jest Nathan – uścisnęliśmy sobie dłonie.

  - Bardzo miło mi cię poznać – uśmiechnął się. - Ale to chyba nie jest miejsce dla takiej dziewczyny jak ty, co?

  - Takie życie – wzruszyłam ramionami.

  - Gdzie jest reszta? - spytał niebieskooki.

  - Jeszcze w klubie, a co stęskniłeś się? - zapytał rozbawiony Nathan.

  - I to jak – zaśmiał się.

  - Poratujesz jeszcze jedną fajką? - zapytałam.

   Bez słowa wręczył mi całą paczkę.

  - Nasza Elizabeth jest niegrzeczną dziewczynką – skomentował młodszy chłopak.

  - Jeszcze mnie w akcji nie widziałeś – powiedziałam śmiejąc się.

  - A jest możliwość żebym zobaczył? - podniósł brwi dalej się uśmiechając.

  - Młody ile ty wypiłeś dzisiaj?

  - Nieważne – machnął ręką na Jay'a.

  - Która tak w ogóle jest godzina? - zapytałam nagle.

  - Po czwartej – odpowiedział mi mężczyzna, który poratował mnie fajkami.

  Nagle usłyszeliśmy głośne śmiechy jakiś mężczyzn, a Nathan odezwał się:

  - Nadchodzi reszta – i ruszył biegiem w ich stronę.

  - Dzięki za fajki – odezwałam się.

  - Nie ma sprawy – chłopak puścił mi perskie oko. Śmiechy były coraz głośniejsze.

  - Twoi kumple? - kiwnęłam w stronę z której dochodziły śmiechy.

  - Pozytywnie postrzeleni – uśmiechnął się.

  - Mieszkacie razem?

  Nie zdążył mi odpowiedzieć, ponieważ przerwał mu krzyczący Nathan.

  - Tom, Siva, Max poznajcie Elizabeth! - mężczyźni popatrzyli na mnie, a ja na nich. Wydawali się sympatyczni i weseli. Uśmiechali się się do mnie, chociaż ja na ich miejscu, to miałabym grymas na twarzy.

  - Miło nam cię poznać – wypowiedzieli niezbyt równo.

  - Ona nas chyba nie kojarzy, więc cii – zaśmiał się Nathan i przyłożył palec do ust.

  - A powinnam? - zapytałam całkiem zbita z tropu. Jakieś znane osobowości, czy co?

  - Nathan ty już powinieneś wrócić do domu – Jay wstał i podszedł do chłopaka. - Miło było cię poznać, ale musimy spadać. Do zobaczenia. - pociągnął Nathana za sobą i szybko zniknęli za rogiem.

  - Tak, na prawdę miło było cię poznać – zaczął Siva.

  - Ale musimy spadać – powiedział Tom.

  - On go może zabić – zakończył Max.

  - To do zobaczenia – równie szybko jak Jay z Nathanem zniknęli i oni.

  Westchnęłam i kiedy miałam kłaść się z powrotem na ławkę, zauważyłam sto funtów.