Rozdział 5

  Z łóżek wstałyśmy o siódmej, a do baru przyszłyśmy na ósmą. Ze znalezionych pieniędzy, zostało mi tylko na jedną działkę. Felix akurat był w miejscu pracy mojej koleżanki, więc kupiłam od niego.

  Gdy byłam już w łazience i miałam zabierać się do roboty, do kabiny wleciała Vicki. Dziewczyna wściekła się na mnie i spuściła biały proszek w kiblu.

  - Co ty, do cholery zrobiłaś?! - wrzasnęłam wkurzona.

  - Jeszcze raz zobaczę cię z tym świństwem, to wylatujesz z mieszkania! - zagroziła.

  - A bo wy wszyscy myślicie, że to tak łatwo rzucić! - krzyknęłam.

  - Ćpasz miesiąc! Chyba jest szansa żebyś przestała?!

  - Nie mam dla kogo!

  - Co ty masz z tym „nie mam dla kogo”?! Rzuć dla siebie! Chyba, że chcesz skończyć tak jak Alex! - wykrzyczała ze łzami w oczach i uciekła.

  Usiadłam na podłodze i oparłam głowę na dłoni. Alex. Młodszy brat Vicki. Też ćpał. Dziewczyna wszystkimi siłami próbowała wyciągnąć go z nałogu, ale niestety jej się nie udało. Znaleźli go miesiąc temu w męskim kiblu, zaćpanego.

  Przez niego zaczęłam ćpać. To on wprowadził mnie w świat dilerów, dziwek, męskich dziwek i ćpunów. Sam zarabiał na ulicy, kiedy brakowało mu kasy. Kilka imprez z nim, a zmieniło się całe moje życie.

  W tamtym momencie nie mogłam wyrzucić obrazu twarzy Vicki, kiedy dowiedziała się, ze jej brat nie żyje. I tego dowiedziała się jeszcze ode mnie. Dziewczyna musiała sama zająć się pogrzebem, bo ich matka, podobnie jak moja, miała ich kompletnie w dupie. Nawet nie przejęła się śmiercią jedynego syna. Kiedy byłam razem z Vicki przekazać jej tą wiadomość, to wyrzuciła nas za drzwi i powiedziała: „Zasłużył na to”. Jaka matka powiedziałaby tak o swoim synu?

  Otarłam wierzchem dłoni pięć łez, które spływały mi po policzkach i wstałam. Wyszłam z łazienki i stanęłam oko w oko z Felixem.

  - Czego chcesz? - bar był całkowicie pusty. Tylko ja i on.

  - Dobrze wiesz czego – przejechał palcem po moim policzku.

  - Chyba sobie kpisz! - ruszyłam szybkim krokiem w kierunku drzwi, lecz nie opuściłam go, ponieważ Felix chwycił mnie mocno za ramię i obrócił tak, że patrzyłam prosto w jego paskudne oczy. - Puść mnie! - roześmiał mi się w twarz.

  - Teraz to ty sobie kpisz! Jesteś taka ładna, ale i też taka głupia – zaczęłam się szarpać. Nic z tego. - Nie wiesz nawet kiedy, a zaczniesz puszczać się na prawo i lewo.

  - Zmieniasz fach? - zapytałam. - Z dilera stajesz się wróżką? - prychnęłam.

  - A do tego zabawna. Klienci to lubią.

  - Jaki ty jesteś obeznany! Najwidoczniej twoja żona nie sprawuje się dobrze w sypialni – zaczęłam się śmiać, ale chwilę potem dostałam w twarz. - Ałła! - wrzasnęłam na cały bar, a Felix chwycił mnie za podbródek i uderzył jeszcze raz, mocniej.

  Nagle do baru ktoś wszedł. Niestety nie widziałam kto, bo byłam obrócona do drzwi tyłem.

  - Puść ją! - usłyszałam znany mi głos.

  - Bo co mi zrobisz, kolego? - zaśmiał się.

  - Ogłuchłeś?!

  - Siva?! - chciałam przekręcić głowę w jego stronę, ale nie udało mi się.

  - Elizabeth? - zapytał zdziwiony. Poczułam jak coś wpływa mi po policzku. Tym razem nie były to łzy, tylko krew.

  - Czekaj, czekaj! To ty jesteś ten z The... - nie mógł sobie przypomnieć.

  - The Wanted – powiedziałam resztkami sił. Cała twarz mnie bolała.

  - No, jasne! - Felixa olśniło. - Nie przypuszczałem, że znasz takie osobowości – zaśmiał mi się w twarz. - Zabieraj ją - pchnął mnie z całej siły i, gdyby nie Siva, upadłabym na ziemię. - A teraz się wynoście!

  Siva bez słowa wziął mnie na ręce i wyniósł z baru, rzucając pełne nienawiści spojrzenie Felixowi.

Obita twarz i nieprzespana noc dała mi się we znaki. Nawet nie wiem kiedy, a zasnęłam w ramionach chłopaka.

  Obudziłam się w dużym, białym pokoju. Łóżko, na którym leżałam było ogromne; na dodatek byłam owinięta kołdrą w tym samym kolorze, co ściany. Strasznie bolała mnie głowa, a także obolała twarz dawała się we znaki. Utrudniało mi, to trochę myślenie, ale po dłuższej chwili wszystko sobie przypomniałam.

  Taki wstyd! Jak ja wytłumaczę to Sivie? A co, dopiero reszcie zespołu? I w ogóle, gdzie ja jestem?

  Nagle usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. W pokoju pojawił się mój wybawiciel z listkiem tabletek, kubkiem z gorącą herbatą i maścią.

  - Jak się czujesz? - zapytał, odstawiając wszystko na stolik nocny, a potem usiadł na łóżku.

  - Nijak. Masz może, gdzieś tu jakieś lusterko? - chciałam zobaczyć jak Felix zmaltretował moją twarz. Miałam wielką nadzieję, że z przerażenia nie będę krzyczeć.

  - Zaraz przyniosę – wstał, ale powstrzymałam go.

  - To może poczekać – zdecydowałam. Przecież wygląd wcale nie jest najważniejszy. - Pewnie oczekujesz wyjaśnień – spojrzałam na niego uważnie.

  - Powiesz mi jeżeli będziesz chciała – westchnął. - Ale zgłoszenia tego na policję ci nie popuszczę – zagroził palcem.

  - I co ja mogę mu zrobić? - zapytałam. - Nie stać mnie na adwokata – westchnęłam.

  - Ja się tym zajmę.

  - Nie. - zaprotestowałam. - I tak już dużo dla mnie zrobiłeś. A ja głupia nawet ci nie podziękowałam! - opamiętałam się. - Bardzo ci dziękuję. Gdyby nie ty, to nie wiem, co by ze mną było.

  - Zgłoszeniem już się zająłem. A dziękować nie musisz, drobiazg – machnął ręką.

  - Uratowanie życia, to nie drobiazg – mówiłam patrząc mu prosto w oczy. - Nie wiesz do czego Felix jest zdolny. Zbiłby mnie na śmierć i zostawił pod jakimś śmietnikiem, bez jakichkolwiek uczuć i wyrzutów sumienia. Także jeszcze raz dziękuję. I już zaczynam myśleć jak ci się odwdzięczyć – uśmiechnęłam się.

  - Wystarczy, że prawdziwie się uśmiechniesz...

  - Coś wymyślę i tak.

  - Mam się bać? - zaśmiał się.

  - Może... - wzięłam łyk herbaty i mało, co nie zwymiotowałam, czarnym płynem, na białą pościel. - Co to jest?! - spytałam ze skwaszoną miną.

  - Specjalna herbatka mojej mamy – zaśmiał się. - Musisz wypić wszystko.

  - Może nie umrę – skwitowałam. - Ale jeszcze raz bardzo ci dziękuję. I za to, że mnie uratowałeś, za tą miksturę, chociaż jest paskudna, jak nie wiem co, za opatrunek i najważniejsze, za to, że tu jesteś.

  - Jakimś tam specjalistą doktorem nie jestem, ale chyba plastry założyłem dobrze – uśmiechnął się drapiąc się w tył głowy.

  - Siva... A gdzie ja jestem? - jeszcze raz rozejrzałam się po pokoju. Duże okna byłby pozasłaniane brązowymi zasłonami, które sięgały ziemi. Na ścianach wisiały obrazy, zdjęcia i jakieś wycinki. Na biurku był straszny bałagan; książki, laptop, płyty, a nawet jakieś dwa miśki. W kącie stała palma w doniczce i jeszcze jakiś jeden kwiat.

  - W domu moim i chłopaków – wzruszył ramionami.

  Przeraziłam się. A co, jeżeli widzieli mnie taką obitą. Jeden Bóg wie co, by sobie o mnie pomyśleli i zareagowali. Mogliby powiedzieć Sivie, że ma mnie wyrzucić, bo narobię im jeszcze kłopotów. Czas się zbierać.

  - A chłopaki....?

  - Nic nie wiedzą – odetchnęłam z ulgą. Dzięki ci, Panie Boże.

  - Może tak zostać?Będę ci naprawdę wdzięczna. 

  - Nic nie powiem – przysiągł chłopak.

  - Dzięki – uśmiechnęłam się i zaczęłam podnosić z łóżka.

  - A ty, gdzie? - zapytał zdziwiony.

  - No jak, gdzie? Przecież nie mogę wam siedzieć na głowie przez tyle czasu – wstałam, ale zaraz znowu wylądowałam w łóżku.

  - Właśnie, że możesz. I zostaniesz tutaj dopóki nie dojdziesz do siebie – powiedział głosem nie znoszącym sprzeciwu.

  - Ale... - nie dał mi skończyć.

  - Powiedziałem. Zostajesz i żadnego „ale”.

  Nagle do pokoju wtargnął jakiś mężczyzna, który okazał się Maxem.  Stanął jak wryty widząc mnie w łóżku Sivy, na dodatek z dwoma plastrami na prawej brwi i podbitym lewym okiem. Szybko zamknął za sobą drzwi.

  - Co ci się stało?! - podbiegł do mnie przerażony.

  - Mały wypadek – próbowałam się uśmiechnąć, ale chyba mi nie wyszło. - Gdyby nie Siva, to skończyłoby się gorzej – położyłam swoją dłoń na dłoni mojego wybawiciela.

  - A może przynieść ci coś? - zapytał zatroskany klękając przy łóżku. - Coś do picia, jakąś maść, jakieś tabletki przeciwbólowe?

  - Siva naprawdę wszystkim się zajął – uśmiechnęłam się.

  - A gdzie reszta? - spytał Siva.

  - Na dole. Zaraz mają przyjść.

  - Oni nie mogą dowiedzieć się, że tu jestem! - powiedziałam szybko.

  - A to czemu? - zdziwił się Max.

  W tej samej chwili rozległo się pukanie i głos Jay'a:

  - Mogę wejść? - chłopaki spojrzeli na siebie, a później w stronę drzwi, a ja schowałam się pod kołdrą. Sekundę później stwierdziłam, że to strasznie głupio wyglądało, więc wychyliłam bolącą głowę.

  - Zaraz wychodzimy! - krzyknęli oboje; myślałam, że głowa mi pęknie.

  - A mogę wejść, czy nie?

  - Nie! - ponownie krzyknęli razem.

  - Dobra! Już się tak nie denerwujcie.

  - Liz, słuchaj za godzinę gramy koncert...

  - To, która jest godzina?! - przymrużyłam oczy, gdyż krzyk wywołał jeszcze gorszy ból.

  - Za pięć dziewiętnasta – odpowiedział Max, patrząc na zegarek.

  - Przespałam cały dzień... - oparłam głowę o poduszkę.

  - Jutro będzie nowy – uśmiechnął się.

  - Jakbyś potrzebowała się wykąpać, to łazienka jest obok. Ręczniki w szafce pod zlewem. Tutaj masz – Siva podszedł do szafy i wyciągnął z niej męski podkoszulek i bluzę oraz jakieś jeansy. - jakieś ubrania. Nie mam żadnych damskich, więc jesteś zmuszona nosić męskie.

  - To nic. Jeszcze raz wam bardzo dziękuję.

  - Oczywiście zostajesz, prawda? - upewnił się Max.

  - Pewnie, że zostaje! - odpowiedział za mnie Siva.

  - Ale... - znowu zaczęłam. Ja po prostu nie chciałam się narzucać.

  - Musimy lecieć! Na dole masz jedzenie, herbatę i tak dalej. Przepraszam, że nie przyniesiemy ci nic na górę, ale...

  - Tak, wiem. Lećcie już. - uśmiechnęłam się.

  - Wrócę jak najszybciej – podeszli do drzwi.

  - Chyba wrócimy – poprawił go Max.

  - Tak. Wrócimy – kąciki ust czarnowłosego chłopaka powędrowały do góry.

  - Udanego koncertu!

  - Nie dziękujemy! - zanim zniknęli za drzwiami Max zdążył puścić mi jeszcze perskie oko.

------------------------------

Tak jak obiecywałam, jest dłuższy rozdział.! ;D